Ab-ı Revan

Ey ömrümün efendisi!
Bir kere görmek bile yeter seni sevmeye.
Bir ömür düşünemiyorum bile...

Yüreğimin zarıyla biçtiğim, kirpiklerimle diktiğim elbisenin
Tek bir düğmesinin iliklenmesi bile yeter seni sevmeye.
bedenine uymasını demiyorum bile...

Yalnızlığımı, gurbetliğimi anlayıp ıslak bir caddede,
Yanıma sokuluşun bile yeter seni sevmeye.
Hoş geldin deyişini demiyorum bile...

Üşüyen ellerimi alıp o sıcak ellerine,
''Üşümüşsün, ''demen bile yeter seni sevmeye.
Hoh'layarak ısıtmanı demiyorum bile...

Karanlıklar içerisinde, bir ışık hüzmesi gibi,
Karşıma çıkman bile yeter seni sevmeye.
Ellerindeki gülleri demiyorum bile...

Arkandan bakarken uzun uzun,
Aniden dönmen bile yeter seni sevmeye.
Dönüp gelişini demiyorum bile...

Bir akşam vakti güneş grup demindeyken,
Çalınmadan açtığım kapıda sen duruyorsan
Ve bir anda kokun doluyorsa içeriye,
Sesinin gülüşü bile yeter seni sevmeye.
Gözlerini demiyorum bile...