Ablamın Bir Günü

Hane halkı eksikti,
Sessizdi ya sofrası.
Ankara'daydı ablam,
Ameliyat sonrası.
Eskişehir'e geçti,
Yaralı kalbi ile.
İki ay kadar sonra,
Dayım getirdi eve.
Kocaman adımlarla,
Koşup daldı içeri.
Sesi gök gürültüsü,
Hırçın çakan şimşekti.
Hızla açtı kapıları,
Her odaya baktı.
Dışarı çıktığında,
Taze mezara daldı.
Yüz adım ileride,
Yatıyordu ya babam.
Taze toprak üstüne,
Yığıldı güzel ablam.
Alıştı ya yokluğuna,
Ablam herkesten önce.
Çünkü hala yaşıyor,
Ablamın gözlerinde.