Acılarımı Kimse Bilmez

Yarınlarımdan korkuyorum.?
Ölüm kokusunu her an her saniye,
Ciğerlerimde hissediyorum.
Nefes almak bile canımı yakıyor.
Hani sorsa biri derdin ne diye,
Anlatamıyorum.
Kalbim diyorum bir dili olsada acısını Anlatsa.
Nasıl canımın yandığını ifade edebilse.
Dil Lâl oldu hiç bir dilde anlatamam acımı.
Hiç kimsede anlamaz zaten beni.
Herkez işine geldiği ve,
işine yaradığın kadar var hayatında.
Herkezin gözünde güçlü insanım ben.
Her enkazdan çıkan,
Her türlü Acıyı yıkılmadan taşıya bilen,
Sevgiye ilgiye yardıma ihtiyacı olmayan biriyim.
Mesela benim duygum yok,
Sevemem, Aşık olamam,
Çünki ben Güçlü bir insanım.
Mutlu olmak benim hakkım değil.
peki ben etten bir duvarmiyim.?
Taş olsam yıkılmazmıyım.?
Demir olsam Bükülmezmiyim.?
Deniz olsam hırçınlaşıp taşmazmıyım.?
Bulut olsam dağılmazmıyım.?
Yıldız olsam ışığımı kaybetmezmiyim.?
Dünya da herşeyin bir sonu varken.!
Birkere geldiğimiz bu hayatta,
Neden çile çarkında savruluyoruz.?
Ben güçlü değilim yoruldum.
Bedenim Yıprandı,
kalbim bin parçaya Ayrıldı,
Yaşarken ruhumu yitirdim.
Hislerimi sevgimi umudumu kaybettim.
Tutamiyorum zamani,
Dünlerim öldü bugünüm yasta,
Peki ya yarınlarım meçhul.
Yaradandan değildir sıkıntım yaratılandandır.
Hani ölüpte bedenimi kâbre koysalar,
Üç yada beş kisidir,
arkamdan göz yaşı dökecek olanlar.
onlarda üç beş güne unuturlar.
iyi olmak yada olmamakta,
muhtaç olmak yada olmamakla,
Yada güçlü olmak değil,
Sevilmeyi mutlu olmayı hak etmeyenlerdeniz.
Kader dediğimiz ama kaderimizi seçimlerimizle mehfettiğimiz yaratılanlardanız.
Yaratandan değildir benim şikayetim
Yaratılandandır...