Acıların Herkesi

kimsesiz bir yol gibi düşün beni

eski solgun bir Ay olamaz mı

küflü bir demir tozu acı bir sos

ense kökümde farsça bir ağıt

gel kurtar gönlümü şu mesafelerden

uyumak ayrı bir zulüm uyanmak ayrı

gözlerim uzun zamandır nursuz

ışığa solgun renkler hakim

vefasızlığı seviyor dostlar

unutulmuş kelimelerde fikrim

kitap aralarında kalmış tozların

mutluluğudur belki de okumak

başka şehirler bulmalıyım

kaldırım taşları sökülmemiş üstelik

yüksek diye bir bakıma hiç bir sarhoş

en güzel anında tepe taklak düşmemiş

zindanlarında mahpus yok kadar az

çıplak krallarıyla soytarıları güldüren

anlamalısın zordur kimsesizlik

kalbi çalınmış zalim bir topluluk

ardı ardına düşüyorsa peşine

eski eşya toplayıcılarının çocuklar

hala gülünecek çok şey vardır hayatta

deliler şairler ve aşıklar için