Acımasızlar

O kadar çok düştüm ki bu hayatta,
Her seferinde mutluluk bildiklerimden kanadım.
O kadar çok yara bere taşıyorum ki bedenimde,
En sevinçli olduğum anlarda aktı gözyaşlarım.
Ve en çok da gülüşlerim kursağımda kaldı.
Düşmeyen bilmez be kardeşim.
Bilmez...
Anlatsan,
Acınarak bakılacağına bilirsin.
Ve içine atmayı yeğlersin.
Ondandır kağıtla kalemi dost bilişim.
Ondandır derdi tek başıma yaşayışım.
Dostluklar zaten yarım bu hayatta.
İyiysen yanındalar.
Düşmüşsen bir derde,
En uzağındalar...
Çok kırdılar be!
Düştükçe daha da çok kırdılar.
Kalkmaya çalıştıkça,
Bir de onlar ezdi.
Bir de onlar kırdı kolumu kanadımı...
İnsanlar acımasız be kardeşim.
Acımasız...
İşte bir kere düşmeye gör bu hayatta...