Acını Öğretme

Daha değil...
Alıp başımı gidemem yokluğundan,
İndiremem kıyılarıma huzur gemilerini.
Çocuk yanlarım, ıslık çalıyorken içi boş avuntulara
Bu kanadı kırık tebessümlere, güvenmiyorum anne.

Öyle yenilmek yok.
Geçici bu küskün haldeki sıkıntı.
Sabırla şükürle avuçlarıma söylediklerim var.
Yalanla kirlenmemiş sözlerim, dua kapılarında,
Tutacak ellerimden varlığının yorgun fısıltıları,
Kaybetmenin soğuk yüzünü asacak umutlarım var.

Şimdilerde Sığınacak yer arıyor yüreğim
Tesellisi boş, alışıyorum sadece.
Bam telim kaçırıyor gözlerini sızlanışlarımdan
İçi yangın, dışı buz serzenişlerimde öyle

Avuntu her zaman kendine saklayacak bir yer buluyor
Ve ben nereye saklansan yakalanıyorum anne

Yok, yok henüz hazır değilim.
Kucağına düştüğün an kadar temiz,
Bu kuş yüreğimin çırpınışları.
Üstelik daha söyleyemedim kendime,
Yerine koymanın kendini kandırmak olduğunu.

Ağrıdan kaçış resimleri bunlar
Geçekle düş arası, sessiz ve derin.
Ağıdı var her hücremde tükenen çarelerin
Daha sırası değil bu amansız vedanın
Ne olur böyle eli yüreğinde bırakıp gitme.
Daha değil anne
Bu korkak kalbime acını öğretme...