Acının Dili Yoktur

Kırma beni adam.
Beni kırarsan;
Ülkemin toprak saçlı kızlarını,
Kadife bakışlı delikanlılarını,
Yüreği nasır bağlamış analarını da kırarsın.

Beni kırarsan;
Her sabah penceresindeki menekşeleri sulayan Fatma teyzeyi,
Şakaklarına kar yağmış emekli Rafet dedeyi,
Okul çantası boyunu aşan mahallemizin Neşe'sini,
Anasının koynunda uyuyan el kadar Ahmet bebeyi de kırarsın.

Kırarsan ki beni,
Gam yüküyle dolu yüreğimin zehrini,
Akıtırım damla damla süt beyazı kağıtlara.
Aktıkça zehrim karalara çalar kağıdın ak yüzü.
Rüzgar ki zehrimi alır,
Alır götürür ülkemin dört bir yanına.

O saatten sonra,
Okuyan, duyan, bilen, gören kim varsa
Gamıma dost olur, hüznüme ortak.
Yüreklerdeki neş'e yerini kedere bırakır.
Zehirlenir şiire sevdalı yürekler.
Beni kırarsan şayet;
Şiir yürekli adamları da kırmış olursun.

Kırma beni adam.
Bilirsin ben şair değilim.
Şairlik tasasında, yasında da değilim.
Yalnızca şiire meftun, şiire köle,
Şiirle hem dem olmuş bir şiir işçisiyim.

Bu yüzdendir ki;
Kırılırsam kırarım kalemi,
Ağlarsam kağıdı ağlatırım.
His deryamda nice nice hisler var.
Hislendikçe yazarım, yazarım, yazarım...

Ben yazarım ülkem okur yazdıklarımı.
Ben ağlarım ülkem gözyaşına boğulur.
Bu yüzdendir;
Kırma beni adam.
Beni kırarsan,
Ülkemi de kırmış olursun.
Beni kırarsan şayet,
Ülkeme ayıp etmiş olursun.