Acının Kadınları

Siz karanlık gecelerde savrulmuş ekinler gibi

mazinin göğsünde kaybolan ülkelerin yıldızlarıydınız

yalnızlığınız bir kadehin dolup boşalması haliydi

her yangın sonrası küllerinizi ararken tenhalarda

toza toprağa bulanmış bir çocuk ağlardı yüreklerinizde

hakikat bu bütün kadınlar sancılarından doğarlar

o çocuk bu gün yarın düşecek biliyorsunuz

sonra kalkacak ağlayarak sonra tekrar düşecek

düşe kalka büyüyecek saçlarınızın tellerinde

herkes biliyor da ısrarla söylemiyorlar sonlarını

kaçış yok eninde sonunda küresel ısınacağız

yeni rüzgarlar eski bulutları isteyerek mi bilmem ama

oldukları yerlerden çok uzaklara götürdüler

masum bir çocuk annesinin elini tutarak o ilk adımı attı

inanın sabrınızı dener hayat ısrarla olduk olmadık zamanlarda

sonunda öğreneceksiniz hayatın hatırının olmadığını

boş bir sayfada kalmış kalem izleri kimin umurunda

terminaller gece yolcularının yürek acılarına aldırmazlar

her zaman hazır bir otobüs bekler yalancı umutlara

yalnız bir yöne gider hayatın bütün otobüsleri ah bir bilseler

acının kadınları giderlerken yüreklerini bırakırlar arkalarında

çocuk bahçelerinden yükselen anne baba seslerine de aldırmazlar

sevgilim unutma birine tutunmak kesinlikle birinden düşmektir