Acının Rengi

Gözkapaklarımın düşme sesine uyandı uykular
Suskunluğu yırtıldı gecenin
Hüzün koşturup durdu
Koydu başını yastığa hiç konuşmadan
Uyku uyudu

Aynaya baktı yüreği çocuk geçip koridoru
Yaşlanmıştı gölgeleri
Verdiği hep sevgiydi hiç alamadığı gibi
Düşündükçe üzüldü
Üzüldükçe düşündü

Sevmek dedi fedakârlıktı hani
Alışkanlıklarından vazgeçmekti
İnanmaktı, güvenmekti sebepsiz
Yeni bir alışkanlıktı belki
Belki yaşlanmak
Yüreği kırıktı, kırıklar da kırıldı
Yaşamak dedi hem anlamsız hem lüzumsuz
Ortada imzalı bir senet var
Doğum hak
Ölüm kusursuz

Beyazlarında dolaştı saçlarının
Acının rengi beyazdır dedi
Pınarlarında üşümüş iki damla
Birinden kendisi düştü
Diğerinden sevgisi

Acının rengi beyaz dedi tekrar
Oysa ne çok severdi siyahın yanında
Yumruklarını sıktı
Bu son dedi beyazlara bakıp
Omuzları çöktü, gölgesi yıkıldı

Hayat sadece yürek atışıydı