Acıtmayın Bizi

"Kara kaderin yazgısı, siyah ölümden geçti
Unutulmuştuk.!
Bu gün medyatik olduk..."



Yüzümüzün karasına bakmayın.!
Alnımız aktır, soluduğumuz katran karası
Yediğimiz her lokmaya, alın teridir katık.!



Gün kömür karası, acıyı soluyorum
Yüreğim yangın yeri, içime dağlar devriliyor.!
Bu nasıl acı.?
Sınandığımız yeter.!



Harlandıkça yangınım
Savrulur küllerim, babam diyen Somalı bir çocuğun göz yaşlarına karışır
Ve dizeler feryat eder.!
Karanlığa doğmayacak güneşe
Acının rengi siyahlaştıkça umutlarda söner.!



Ahh şu bekleyiş ve bilmezlik
Yürekleri ne çok acıtır...
Bir yanım kömür karası, bir yanım ağlamaklı.!



Bırakın.! İhmali kadere yüklemeyi
Yaşadıklarımız yetti bıçak kemikte
Bu ne ilkti ne de son olacak
Keder hep yoksulun ve garibanın yolunu mu keser.?



Efendiler;
Sizlerin tuzu kuru
Bırakın çirkefin içinden pürü pak sıyrılmayı
Çıplak vicdanlarınızı giydirmek zor vesselam.!
Canımız burnumuzda, soluduğumuz günün karası
Yeter ulan yeter acıtmayın bizi.!