Acıya Bol Gelen Bir Şiir

//Biliyor musun?
Artık yaşama volta atan
Bir hikayenin son uzatmalarındayım.//

Köşeye çekilmiş derinine hüsran batan bir kalem
Bu kalemin;
Öznesi sen...
Noktası ayrılık...
Hayali Gözlerinde ölmek...

İzbe bir tenhanın yaralı kelimeleriyle
İflasa uğramış birkaç umudu avuçlarken yüreğim
"Günaydın oluyorsun acılarıma"
'Sabah oluyorsun yorgun akşamlarıma'
"Şiir oluyorsun şair bakışlarını arzulayan kalemime"

Önüme çıkan her yüzde her gözde
Seni arıyor,
Seni arzuluyor
Sensizliğin rutubetine kapanmış gözlerim.
Ama nafile hayalleri kundaklıyorum gözbebeklerimde
'Hiç kimse sen değil
Ve
Kimseler sen kadar sen olamıyor bana.'

Sen'ce bağırıyorum tüm bildiklerimi
Şizoid bir geceden susturuluyor tüm düşlerim
Yarınlara ihanet,acı,keder taşıyor dünlerim
Ve
Sen mutluluğu başkalarının dudaklarında ararken
Benim payıma koskocaman bir sensizlik düşüyor.
Sensizlikte morg alfabesine iniyor tüm harflerim
Ve
Ben acının en sessiz harflerine yenilirken
Hüzünbaz merhabalarla karşılıyorum geceyi,sabahı,ayazı

Kirpiklerimde ıslak yaralarımla asıyorum geceyi
Yargısız,sualsiz,umutsuz...
Tarumar olmuş kelimelerim dilimde kelepçelenirken
Ben yitik bir kentin
Ölü harfler koğuşunda tutuklanıyorum.
Üzerime yalnızlığın hükmü giydiriliyor
Dilim susuyor,sana hasret.
Umuda perde hücremde
Nikontinleri yığıyorum esrarengiz bir çığlığa
Sesime sensizlik düşerken
Yalnızlık kokunu ısmarlıyor,kesmekeş bedenime.

Yüreğim depresyona intihar süsü verse de
Bol gelen umutsuzluğun gömleği giyinse de bedenim
Bildiğim tek bir gerçek var
"Sen kaderime yazılmış en masum günahımsın".