Açmadan Solan Çiçekler

Not: (Rahmetli arkadaşım Muhammet Albaş'ın ölüm döşeğinde annesi ile yaptığı diyalogdan esinlenerek kaleme aldığım bir şiirdir...)


Suya düşen gölge gibiyim
Hayal meyal akıyor hayat,
Hayal meyal gözlerimden.
Kaybolur ya mehtap
Hani gün ışığında
Ben de öyle kaybetmişim kendimi
Ölümün kıskacında

Ağlama ey güzel annem ağlama
Sil gözlerindeki yaşı
Boş ver, düşme üstüme bu kadar
Dökülen yaşlar hangi isyanın telaşı
Er ya da geç bu son buluş, bu ayrılık
Her canın kaderi değil mi anne
Oğlun melekler gibi annem
Oğlun kelebekler gibi, pırpırlanıp uçacak birazdan

Neden donuk bakıyor gözlerin
Neden dünyan karanlık
Dokun yüreğime hissedeceksin
Sanma ki bu sözler bir teselli
Sil, değmesin gözlerine bir damla yaş
Yüreğin canım annem
Yüreğin ıslak kalsın
Bana sırılsıklam yüreğin yeter
Hadi bana ellerini ver
Son kez olsun öpeyim
Hakkına köleyim güzel annem
Helal et de öyle öleyim

Herkesler unutacaklar beni biliyorum
Kimsecikler bilmeyecek adımı
Sen unutma yeter bana
Analar unutmaz zaten yavrularını
Unutmazlar değil mi güzel annem
Artık bundan böyle rüyalarında buluşur
Orda güler, orda ağlarız
Hayat rüyadan başka nedir ki zaten
Bir varmış bir yokmuş masalı değil mi!
Yani nedir ki hayat dedikleri
Güne gün eklemekten başka
Ecel günü beklemekten başka
Ben başka tarif bilmiyorum
Gencecik bir ömür düşse de başıma
Yaşamak yaşamaktır anne, üzülmüyorum
Üç günlük saltanat... Dün, bugün, yarın
Hepsi bundan ibaret
Var mı elinde Hakk namına üç beş parça ibadet
Arta halan hikaye
Benim yarınımın güneşi battı batacak
Zamansız vatanın yıldızları doğacak
Artık gitmeliyim
Geldi emanetçi meleğim

Elveda canım annem, güzel annem elveda
..............
Analar ağıt yaksınlar
Ecel günü üç beş tahta başında
Taze ölüm görsün toprak
Ve taze bir damla yaş çeksin gökyüzü
Anaların gözlerinden
Peşinden bulutlar ağlasın üstümüze
Ve yaşasın açmadan solan çiçekler