Açmayan Çiçeğim

eskidi zaman

kılıç gibi kesiyordu hayatı

orada bir yerde titriyordum

kader ırmaklarına bırakarak kendimi

ağır, yalnız

geçmek bilmez yıllarda

binlerce kez ölüyordum

mağaramda umutları

yine kendim büyütüyordum

güneş yüzü görmemiş yüreğim

acılardan acılara düşüyordu

sadece bir soluk kadardı mutluluğum

nasıl çarpıyordu oysa kalbim

eziyordu karanlığı

vakitsiz vefasızlık ağır basıyordu

ihanet uçurumları çoktu

gözlerimin ışığı insanlar nerede

arıyordum

sokaklar her zaman karanlık

terk edilmiş sevinçlerim

yalnızlık

yalnızlık..

10.08.2009