Adak Adamıştım Senli Yollara

sen y/anım da geçerken görmedin
heybeme acıları yüklerken tek gülüşüne k/aldım

tek hatırladığım....
bir kentin sokaklarında dolaşırken yokluğum vardi içimde
özledim derken hasret toplardık kimse görmüyordu

kimsede kimseyi görmüyor
duymuyor
herkes habersız bir dünya ya dönüyor
her geçen günlere k/alıyor

aynı acılarımızdan bir düş heybe doldurdum yarınlara
kulaksız gözsüz bedenler dolaşırken
ben ruhsuz tep başıma kaldım
bu kentin varoş sokaklarında geziniyorum sensiz

insanoğlu sürüye benzer her şeyin kendinden olduğunu sanır
oysa her şey göründüğünden başkadır
asıl amaç yemek değil bağcıyı dövmekmiş

özgürlülüğü başkasını ceza vermekse
mutlu oluyor sanılıyorsa
hiçte değil
oysa mutlu olmak bireyci değil
tek kendini düşünen heves arzular
bazende insan heves arzuların yemi oluyor
yaşam denen bu kavgada ...

karabulut gibi dolaşır s/ahte sevdalar
ölü kentin insanları
bu köhnemiş kentin köşklerini
bulanmış havaya bırakılan ruhları terk ediyorum

yürüdüm
arkama bakmadan yollarına
sen yokluğun bu kente karışıyor
sensizlik koktu kentten kaçmak istiyorum

ya koca bir şehir küsmüştü
senden yana olan hasret kokan yollara
sen giderken beni götürmüştün
ruhumla bedenim başka diyarlara

seni yaşarca içimdeki tüm yaşamışlığına
adak adamışça özledim
çok özledim senli rüyalara.

22*05*12*Karataş