Adam

Önce...
Gece doğar pencerene,
Kendi gölgende kıvranıp durursun,
Çoğu zaman bir dal sigaran oluverirdi kadın,
Derin nefesler çekerdin.
Gölgende kıvrandırırdın,
Tutkulu düşlerinin tek galibidir kadın,
Bir değil bin geceye sığdıramazdın,
Boşaldıkça bacaklarından tutkulu düşlerin,
Her düş'ün parçalanırdı.
Mabedine ne kadınlar sığdırdın,
Hangi birini öptün avuçlarından,
Kimi örseledin kalbinden.

Oysa hiçbirinde yoktun sen,
Kim için bağladın karalarını,
Her gece piç düşler peydahladın sabaha.
Arsızlığa sürtünen kaç çocuğun oldu senin,
Kadının olmadan.
Hangisinin adı vardı,
Soy adlari senden mahrum.
Hangi irinin yarasıdır bu,
Tutturmuşsun inadına,
Ne gecene sığar,
Ne de sabahlar peydahlar pencerene.
Ne yağmur uğrar uçurumlarına,
Ne de tufan kopar pencerende.

Ah adam...
Söyle,
Hangi satırında sen varsın yalnızlığının,
Hangi gecenin koynuna boşaltırsın umutlarını,
Hangi kalem,
Hangi kağıt yazar varlığını.

Oysa ne umutların vardı,
U-mutsuzluklara kapılmadan önce.
Çocukluğunda ki uçurtmalar,
Bir kadının koynunda kurban edilecekti,
Kanser gülüşlerinde.

Söyle!
Nerden bilirdin,
O beyaz düşlerin,
Peşkeş çekilirken gecenin bacak arasına.
Gece,
Düşlerini ölüm gibi sunarken tutku dolu odana,
Hayallerin ilmeğini o beyaz boynundan geçirdiği vakit,
Ölmüştün satır aralarında.

Değer miydi bir günahın koynuna çırılçıplak girmeye,
Avuçlarını uçurumlara yaslamaya,
Değer miydi düşlerini gecenin koynuna sere serpe uzatmaya.

Ah adam...
Kim derdi ki,
Çocukluk uçurtmaların bir gün ayaklarına dolanacak,
Sevdaların kısır kaldığı bir gece de,
Ölüm olup odanda sere serpe uzanacak.