Adam ve Çocuklar ve Akdeniz ve Mavi

sen giderken kanıtlandı
geciken bir umudun özgüveni
telaşlı birileri vardı sesinde
bulduğum tüm aşkları yitirdim
sesinin ıssızlığındaki dünyada
ve ben o dünyadan değildim
hayat çok eski bir kabahatmiş gibi
yollar durdukça bitecek
bir çocuk bir kenti kucaklayacakmış gibi
hep telaşlı birileri vardı sesinde
sonra tanrıları duyduk
ter kokan bir sevişme
yalnız bize haram son bir sevişme
ve gözlerini yeniden keşfetmek düşlendi
içimizdeki bir ormanlık boşlukta
yakındık ve nefes almıştık böylece
bütün ışıklardan çekip gitti yüzün
aramızdan bir savaş geçti o sıra
ben çocukları sustu sandım



bütün ışıklardan çekip gitmişti yüzün
gelip saçlarına kadar dayandım
karanfil bırakıyordu çocuklar
çok eski bir devrime
orda bir cinayeti örtbas ettim
bir şaire kalfalık
bir şiirde yaz kokusu duyuldu
koştum bir şiirle koyuldum sesine
hep telaşlı birileri vardı sesinde
ellerini karanlıkta da üşütmeye hazırdım
yoksa nasıl kapanacaktı içimizdeki boşluk



şehirli bir gürültüden geriye kalan
yorulan yanılan ama hep susan
cesedini gururla taşıyan
kızların gelin olup çıktığı
beyaz avlulara ormanlar kuran
güneşi ve çöpçüleri kurtaran
yalnız yalnızlık kuyruklarında uzayan
elleriyle gemiler yüzdüren
bir adamdan öğreniliyor artık
hüznün aralık bırakıldığı bütün ayrılıklar
bir adamla küçülüyor
ve bir adamla üşünüyor yaşanılmayanlara



bütün ışıklardan çekip gidiyor yüzün
bütün ışıklardan çekip gitti yüzün
bütün ışıklardan çekip gitmişti yüzün
aramızdan bir akdeniz geçti o sıra
ben gözlerini mavi sandım...











Ocak / 2014





Deniz Pınar'a teşekkürlerim ile...