Adem Zerresi

ben o kuşku denizini
boşa döneceklerin gramafonuna bıraktım
yakındı çünkü
ben o uzağındaki inadım

ben onu şekline göre kazdırıp
susturup soydurup
kulağını susuz bıraktım
yanındakilere
sesini içirmek kolaydır çünkü
ben o uzağındaki kanadım

ben o çiçek törenlerini bırakan militanım
toparlandım
sesimin arka yüzüne gidiyorum
ben o ciğeri yorgun diyaframım



ben o nüksü ziyan edilemez yaranın teli
mızrabı külünü savuracakların eline verilen
ben o belini doğrultacağına dair rabbine söz veren
güneşin batışını izlerken
sözünü unutan dirilmenin
vaktini aralayan tahirin
zerreme salınmayı öğreteceği yerdeyim

zerrem düşerken
bir soluk
bir kıta
rüzgarıyla kapalı heceleri eleyeceği yerde
bir beklenti ki hayata
arınmak için
sonu birle biten güne ve teke
salınmak için
zamanın duracağı
ve durmakların kapısından uzaklaşıp
kayıp dediğim beşiğimi görmek için
duaların kabul göreceği
köhne kalmakların
ezberini alıp gideceği yerdeyim

ben o deryalar konuşlanırken karalarına
tohumu ilk
atımı ilk
önce kansızlık
önce renksizlik
gece diye bir şey yokken
ben o henüz bakışıma karışamaz şafakların
semavat geçmişimi yasak etmişken
havva mahremimken
göz kapaklarımı düşüreceği yerdeyim

zerrem ayakta
niyazda
yana yakıla
ben o eşyanın adını bilen makamım
esmer miydin sen ibrahim
nedir şu kurulu sofra
sadece zeytini mi severdim
ey zerrenin kıpırdatamadığı dil
hangi yol şu asalarca yılan
asırlarca sürecek yalan
ne zaman görünecek firavunlara musa
daha kaç tur atacak şu dal
söyle ey yetim
nereye konacak hurması muhammed'in
sonralardan sonra nuh mu kopacak
yoksa tufan dalın iniltisi mi
ey dil zerreme söz verdiren kim
ben o soruların sitemlileri sistemleri karıştırınca
tüm cevapların içinde bulunacağı adem'im

unutmak beni unutur mu devrim
çünkü o da bir devrim
çünkü beklemek biraz daha
henüz salınmanın beşiğindeyim