Adı Gökçe

Uyumakla dinmiyor gönlümdeki yangın,

Duyulmaz oldu nefesin, ansızın.

Bir kış sabahında aralanan kapının,

Kapanmasıyla düştüm çukuruna yalnızlığımın.

Dallarında çiçekler açmış yollarda ağaçların,

Görmez oldu gözlerim, gözlerindeki karanlığım.

Loş bir odada otururken ruhumda bıraktığın acının,

Tek tarifiydi henüz yaşadığımın.

Güneş bile çarpsa tenime ben yine de donarım,

Ruhsuz bıraktığın bir bedenim, yalnız nefes alırım.

Bir odada yalnız, boş duvarlara adını sayıklarım.

Gökçe der, gözlerindeki siyaha değil de maviliğine dalarım.

Oktay derler bu ruhsuza, şiir yazarım.

Kendi kendimedir ettiğim nazarım.

Bunca yıl elimden tutacak birini aradım.

Şimdi anladım ki; önce kendimi bulmalıydım.