Adı Yok

Hep susardım seni görünce.
İçimdeki isyanı sana anlatmak yerine,
Fırtınalar koparırdım yüreğimde.
Her şey güzel başlamıştı oysa,
Gözlerin; gözlerimi, kalbimi benden almıştı.
Susmaya çalıştıkça sana koşar olmuştu yoksul bedenim.
Büyülü bir masaldaki kadar mükemmeldi,
İnce ince işlerdim yüreğimin derinliklerine seni.
Kendimi düşünecek zaman kalmazdı seni düşünmekten.
Ve sonra sen olurdum, sen kokar, senle bir bütün olurdum.
Yavaş eridik güneşe çıkarılan bir buz kütlesi gibi.
Nede çabuk tükettik bendeki seni, sendeki beni.
Bir bir yaralar sardı kalbimizi.
Ellerimiz üşür oldu sıcak yaz akşamlarında.
Kaçar olduk köşe bucak her birimiz bir köşeye.
Sığmaz olduk bu koca şehre. Ve bitti....
Bitti işte, sen gittin dönülmezlere.
Bense kaldım, her köşesi sen kokan bu acımasız şehirde,
Ve sensizliğin acısını kaldırdım buzdolabına üşüyüp ölsün diye.