Adı Yok

Loş ışığında salonun, ılık ılık eserken penceremden yel
Duvarlara yalnızlığın gölgesi düşerken anmak varmış sevdiğimiz şarkıları
Karşısında kadeh kaldırırken yıldızların, diğer tarafta şehrin yorgun silueti
Yolunu kaybetmiş bir martı selamlıyor beni
Ağzında dünden kalma birkaç hatıra
Binip kanatlarına kaçasım var en uzak diyarlara
Ama biliyorum ki silemeyecek seni benden gidilebilecek en uzak, en zorlu yol bile
Dalgalarının serinliğine çağıran derya, çırılçıplak uzanmaya üzerinde
Adı yok gecenin bu saatinde
Adı yok gecenin sakinliğinde