Adı Yok

O denli büyük ki yalnızlık
Kalabalıklardan bile hiçtir
Onu bir köyde bir şehirde görebilirsiniz
Bazen buz gibi bazen yangın gibidir
Onu aslında herkezde bulabilirsiniz
Okyanusta boğulmak gibidir
O denli ihtiyaçtır ki şevkat
Onu ancak sunduğunuzda bulabilirsiniz

Bildiğim tek şey çığlığımı yutuyor olmam
Bütün bildiğim iyi insanları arıyorum
Çokları kahredip gitmiş

Gülmeyi hatırlıyorum
Ama her defasında bağışladım
Bana kimse bağışlamadı
Yinede bağışlamak istiyorum
Bundan mutlu oluyorum

Şimdilerde bulduğum tek şey zamanın artıkları
Bıktım akıllı insanlardan kaçıkları arıyorum
Çünki en iyi onlar anlar gülmekten
Kural tanımazlar, hür yaşarlar
Hayatın sırlarını keşvetmiş gibi anlatırlar

Tartışılcak ne varsa içine eder bazı tipler
İnsanlar değiştikçe gerçekler can çekişir
Paradan yada zekadan söz etmiyorum
Ayakları uzatmakla nezaketin ne çelişkisi var
Adı konulmamış bir hastalık gibi
Bütün anılara nalları dikip gitmeli