Adı Yok Bu İntiharın Sadece Başardı

artık selama sabaha hasret bitmiş bir dostluğuz biz
gecenin köründen aydınlık sabaha bir yüz karası !
sevimsiz akşamlar var gözlerimin karasına çöreklenmiş
kapkara bulutlar kaplamış ruh simamı,sanki karaltısı yetmemiş.

ah bu göğsümün ortasındaki paslı kalp bozuntusu
ne seveni kaldı etrafında ne de elinde bir avuntusu
bir kendi bir buruk aşkı bir de kahrolası kuruntusu!
ölmek iyi bir şeymiş bunun da yok ya çaresi-sonu.

atladı bir gün gururunun en yüksek yerinden,
takıldı bir ara bir yerlere gömleğinden eteğinden!
ölemedi kahrını yaşayamadı ayıramadı kendini kendinden,
şimdi öfkesi daha büyüktü aşkından kederinden nefretinden

her şeyden herkesten soğumuştu artık yorgun bedeni ve kalbi
buğulanmış gözlerinden sızan artık yaş değil öfke ve kan kusuntusu.
ne olacaktı bundan sonra
nasıl dinecekti sızısı hiç düşünmedi.
sadece öfkeliydi başaramadığı intiharına istinaden,
kendine bir ikinci hak daha tanıdı.

bu defa olmalıydı,olacaktı ve oldu.
acıları nihayet son buldu.