Adım Sevmiyorum

geceleyin yalnız yürümek gibi çocukken.
korku değil bu tek başına,
bir umut vurgunu var.
kapatırdım gözümü her seferinde ama...

gözümü kapatıyorum
öfkeyle boyanmış hayalin geliyor gözümün önüne,
başım öne eğiliyor.

srıt üstü yatmışım gözüm açık gibi uyurken.
sis değil bu gönül şehrimin başında,
öylesine hırçın bir yağmur var.
gizlerdim kendimi hangi kuytu olsa ama...

kapıyı çalıyorum
kırgın ve suskun gidişin karşılıyor beni,
ayaklarım yere çakılıyor.

sesinle uyanmak var mı seherde güneş doğarken.
öylesine bir umut değil,
içimde çaresiz bir ürperti var.
gözlerine kaçardım her seferinde ama...

gözlerine bakıyorum
içimde bişey seviyorum diye çıldırasıya haykırıyor,
küsme ne olur.
tamam,
adım; seni sevmiyor