Adımız Kalsın Diye

sustuk bir kere, o şarkının o sözüne
içimize saklandı yoksunluğun, geçmiş zamanı
silmek istedik
düşürdük tüm bize gelen cümleleri

dilsiz olduk
dudaklarımızda buruşurken harflerimiz
anlatamadık ki

ki böyle tarifsiz
ki böyle kaçak iken bizden

hayallerin ucu tutuştu
kıyametten önce
yağmuru göç ülkenin mahzenlerinde

belki yandık
belki kömür karası mektuplar yazdık, saklanıp köşe bucak
zulasından iklimin

is koktu
sokağın yediverenleri
renklerini ağartırken ateşimiz, kibrit alevi misali

soluğumuzda son dem
suretimiz kalsın diye gölgelere

nefesimizi parçaladık
lodos sürerken fermanını şehrin bacalarına

bir iki harf bıraktık
kaybolmasın diye

ismim
isminle sevişirken o boşluğun baş döndüren korkularında

adımız kalsın diye...