Adın Yazılıydı Susuşlarımda

Benim de gözlerim şiirdi oysa
benim de yüreğim bir zamanlar çocuk
bir şarkıydım nakaratlarından asılan
yıldızdım karanlığına
mevsimi yağmalıyordu ezgilerim
bizi, birlikte gömdüler ayaza...

Hüzünbaz martıların çığırtkanlığı düştü
sesime dokundu acı bir düş
yaralı uçurumların izi kaldı ellerime
yitik harfler yuvarlandı birer birer
dilime vurdu çıplak tenli şarkılar
yokluğun
yine damla damla kalandı boğazımda...

Bir serinlik diliyorum üzerimi örtecek
dudaklarından dökülen sahil boyu cümleler
yağmurun ıslatan kirpiklerimle
kaç şiire çizdim ben senin yüzünü
kaç uçurum var not defterimde, görmüyorsun.
Oysa biliyorum
hiçbir lugat yetmeyecek seni anlatmaya
git desem kopamayışıma yanacağım
kal desem, seni doya doya yaşayamayışıma
hadi çık gel
varsın bozulsun bir yeminim bin tövbeyle
inan
acın bile asil duruyor sol yanımda...

Sana baharı anlatmalıydım
belkide,
kelimeler birbirine yapışıncaya dek haykırmalıydım
birleştirmeliydim bazı şehirleri, şarkıları, insanları
adın yazılmalıydı bütün susuşlarda...

Açılmamış bir zarftım oysa
sahipsiz kalan el yazılı bir haykırış
yağmalanmış bir kent görüntüsüydüm yokluğunda
Sana serdim yol diye tüm gülüşlerimi
ki sen
kaç nefes çekmiştin de ömrümden
küllerinden şiirler döküldü ılgıt ılgıt
sahibiydin en mahrem gülüşlerimin
düşlerindi düşen geleceğimin üstüne
sonra bir avuç toprak örtecek karanlığımı
iki satırlık 'amin' kalacak başucumda
ne fayda...

Bahsetme bitmekten sesin üşür
yama giymiş umutları üfür yüzüme nolur
sevmek hoyrattır, sevmek ağır
beraberken birbirimizi
yalnızken kendi kendimizi yemeye mahkumuz biz
umudumuzu da kaybedersek neyimiz kalır
bir nesteren okşar ayrılık yanımızı
gerisi sadece almira
nefesimde dur hep kadınım
yoksa kanarım, yanarım, biterim sayfalarca.