Adını Ağzıma Almıyorum

adını ağzıma almıyorum,
kendi kendime küfretmek gibi bir adetim yok,
lütfen üstüne alınma,
böyle çıplak kal istiyorum söylediklerimin karşısında,
soyunmuş bir yara gibiyken ben,
kanıyorken durmaksızın olmayışına,
saydam ve şeffaf bir ihanet gibi dur karşımda,
söz dokunmayacağım,
değmem hiç merak etme...

zaten gözünde
hiç değmedim,
bir nebze de olsa aşka...

öyle düğümlenmişsin ki kursağımda,
tıka basa dolmuşum anlayacağın sensizliğe,
belki bir off çeksem yıkılacak dağ bulamam karşımda,
ama bir siktir çeksem, bu sadece kendime olur inan
zaten hep kendi canıma kast etmişimdir,
seni seviyor olmamın gerekçelerinden bir tanesi de bu...

ama
adını ağzıma almıyorum, bil!
acımı dillendirecek
bütün sözcükleri yutkunuyorum,
çünkü alıştım...

duyurmadıktan sonra kulaklarına, bir anlamı yok
ses tellerimin isminin sıcaklığıyla titreşip durmasının,
inan hiçbir anlamı yok!
yoksun,
sevmiyorsun,
hiç sevmeyeceksin de ne de olsa,
hiçbir şeyin önemi yok...

alıkoymalıyım kendimi,
sana dair ne varsa, hepsinden kopmalı
bütünüyle eksilmeliyim durmadan,
esirgelenmeliyim olabildiğince varlığından,
ki ne kadar yoksan o kadar varım sana,
ne kadar sevmiyorsan bil ki
daha fazla aşığım ben sana,
geçen her zamanda gittikçe arta arta...

ama
ağzıma almıyorum adını,
biliyorum ki susmalı insan bazen aşka...

dolaylı yollardan anlatıyorum,
şiirler yazıyorum,
kitaplar okuyup
bazı yerlerinin altını çizip
bazı anlamlar çıkarıyorum,
böyle şeylerde oluyor elbet,
aşk namına bir kaç eylem sürekli uzuvlarımı titretiyor,
ister istemez insan acısını belli ettiriyor,
kimseye olmasa da kendisine...

bazen anımsıyorum; ne kadar da azımsadığını beni...


diyorum ki; sevgili olmak değildi amacım,
seninle sadece çıkmak istiyordum, dipten düzlüğe...

meğerse hep düşüyormuşum,
düşlüyormuşum
ve daha da düşüyormuşum
öylece ölüyormuşum... kendimden bihaber

adını ağzıma almıyorum,
sende alma adımı ağzına lütfen,
böyle dursun aklının bir köşesinde hiç kirlenmeden...