Adını Okumalı Herkes

Ellerim değse arşa,
Güneş,
Yakabilir mi senden kalan izleri?
Sonra yağmurlar,
Saklayabilir mi gözyaşlarımı?
Her neyse korkunç işte,
Yorucu artık kalbimi yoklamak...
Çünkü onda bile,
Yokladıkça akan kan, revan,
Revan da bile kızıl harfli adın...
Yine de güzel bazen,
Asık suratıma senin maskeni giymek
Gülücüklerime sahtelik içinde,
Senin varlığını koyabilmek...
Ağlarken gözlerim,
İçlerinde seni koruyabilmek...

Çok zor,
Böyle kendi kendime konuşup,
Seni kendime dinletmek...
Böyle kendimle yalnız buluşup,
Üzerimde kokun kalmıştır niyetiyle,
Kendime sarılmak...

Zor...
Resimlerindeki gülücüklerini,
Hayallerimin hepsine sığdırmak
Sonrasında ağlarken,
Hatıralarını gözyaşlarımdan kaçırmak...
Görürlerse eğer ilk günkü gibi kalmaz,
Fotoğraftaki gülüşün, mektuptaki sevişin...
Yıllar git gide alacak sevdiğimi,
Hatıralarda solacak ve yok olacak,
Kazımalıyım göğsümün tam üstüne ismini!
Bilincim yok olsa da,
Bunaklık pençelese de beni,
Öldüğümde bile,
Musalla taşında kefenlenirken bedenim,
Adını okumalı herkes...