Adsız Pencere

Bir tutam üzüntüde evvelin
Saçlarımı dağıtır da toplardım basamaklardan içeriye..
Sonra pervazlara gece doğar
Köhne kapıları aralardı çocuk ayaklarım
Onca sözle bir şiiri oyalarken
Sokaklardan evler taşınırdı ellerime


Öncenin çemberi bahar dolu resimde
Bir ırmağın kıyısına uzanıp
Denizi öpüyorum kuş sesleriyle
Parmaklarımda göğün dalaşığı
Ah ağaçlara gösterebilseydim yüzümü
Aldanarak yeşile papatyalar sererdim
masama
Suallere yama aklım
Adsız pencere


Şimdi
Ay’lı gece
Denizin gümüşünde ağaçları büyüdü
Uykum suları hıçkırırken uyandım
Derinleşen gözlerimde uçurum
ve binlerce yıldız..

Yorgunluğumu güneşin sabahından söküp
İçime işli perdeyi
Yeni bir geceye bırakıp giderken
Nasıl da serpildi gözlerim