Af

mahzun arsız çocukluğundan
kara tebessümlere kendini asıyor ip
bitkin sureti
kıpırtısız gece koşularında
derin
eşsiz
hiçsiz
aşağılara kayıyor
mahzeninde gizli
seyip benlikleri
kana tutulmuş kırmızı sokak kapısında ebedi kalıyor

hilkat
zaman vuruşu
ahengi sarılı içinden
kırık kalpli saat yanlışı gösteriyor
yanmışı
benim yüreğimde saklı

dinç tılsımların
gökkuşağında
ölü kadının irkilişi gibi
rıhtımlar arası
dört dolanıyor feleğin aritmetiği
kırk gün
kırk satır
hatırların ayaz şehrinin girişinde
yüzü daracık sevinçlere borçlu
cezası kesilmiş yokluğu
öylece durur kışın

birden
buğulu söylemlerin senli lisanında
ilmi yetersiz yetişkin
ismini, aydınlığa çıkamamış
karanlık yolcusu trenlerine kazıyor

utangaç gün görmemişliğin
deniz artıklarıyla
yağmurun
ılık ılık yollara sendeleyişleriyle
tarumar ikilemin çektirdiği fotoğrafla
silinen geçmişi
omuz omuza
sakin sesin arkasından
zebercet gözlerle bakıyorlar

içsiz
ve lacivert yaşam yazgısında
nefes kattığım ömrün
kasırga sebepli kandil ışığıyla
ıssız çığ sessizliğinde kurutuluyor

ve sakince
ince ince
kesiliyorum
yokuşlara doğru

çıkışların sonu yok
kayboluyorum

anlasana
yetmiyor işte günlerce isyan ettiğim gecelerin
sevapla sonlandırılmasına bu af

anlasana
yetmiyor işte defalarca dile getirdiğim tövbelerin
bana mutluluk vermesine bu af...


15.11.12