Affet Anne

...
dalgalar nasıl ufaltıyorsa kayaları
bak ne halde zamanın çarkı
ayırmaksızın
rüzgar çıldırasıya eser
kim varmış iksirine
namussuz delicesine eser
kudurmuş bir yaz sabahında
kedere benzer baş belası yine...


ağlamıyorum çok ağlatmıştı annem
hayatın mihenk taşıymış çocuklar ve anneler
yazmak isteyip niçin yazamadığımı anladım
gitgide çoğalıyor insan ...


yine hiç hesabım yok
günü karşıma aldım tiksinmeden
yeridir gözümden olmuşum
aynı alışkanlık
Cansever'i okuyorum
''masada masaymş ha''
koptu kopacak kulağım
çektim elimi ayağımı
vallahi umurumda değil
duyumsadığım ölüm marşı
yıkılırım içten içe
buzdan kanatlı kuşlarda öyle
ne ki
yapraklar kımıldasa da olur kımıldamasa da
yamacı
öteyi
beriyi
/.../
boş ver be
çaba/sızım karadut gözlerimin lehine
bahçem yok ki ellerim yok
esere kapılmış yemişim
nasıl dibe çöküyorsa yıldızlar öyle işte
''bizde acı evde yaşanır '' desem de
yine yüreğime çöktü kabur.
enkaz içten içe
ederi olmayan düşler pençesinde
su menekşeleri bozgun ya
vurulmuşum ya
göğsümün rüzgara çarptığı yerde
Güneş doğacakken
tamda alışmışken yüreğimin dostluğuna
ne ki kaynaşırken güvenin kahpeliğine
içten içe ölüyorken şehrin sırıtan yüzüne
neyime
durup dururken niye
bir de
/.../
doyum olmazken büyüttüğüm yalnızlığa
kana kana içmişim ne diye
oysa aşkın nefsi kutlu bir iklimden söz eder
yoksa hayat diye bir şey yok mu
varsa niye günden güne sararıp soluyor her şey
boş ver gözüm
harap işte
ah masa
baş belası çirkin yüzlü keder
oysa vakti yüz akıma bölmüştüm
oysa şiir yazacaktım
hiç bir şey yokmuş gibi
acı yine kocaman balık yuttu
yine yuttu be
bu yüzden bir tablonun...
bir şiirin...
bundan hep oktavlı şarkıların tekrarı

...
affet anne kabur çöktü yine...