Affet Beni Baba / Bir Baba Destanı

Affet beni baba,
Bu sessiz gidişimi bağışla,
Kimbilir ne çok sevindin,
Gözlerimi açtığımda dünyaya,
Kimi zaman mecbur kaldım.
Sen üzülme istedim.
Sana renksiz yalanlar söyledim.
Açken tokum dedim mesela,
Varlığını hep yanımda hissettim.
Sevginle meydan okudum hayata,
Bir gün olsun yüzünü yere eğmedim.
Hayırlı bir evlat olmak istedim ama,
Bu sefer zaruri bu gidişim,
Aşka değil azraile kapımı açtım.
Artık dayanamıyorum
Nefesimdeki yalnızlığa,
Tüm isteklerini boşa çıkardım.
Hep memur olmamı isterdin ya,
Hani büyük adam olacaktım.
Yapamadım, affet beni baba.

Kızardın bana uykusuz gecelerde,
Kalem kağıt elimde, şiir yazıyorum diye,
?Karın doyurmaz mısralar? derdin.
Kimsesiz bir ruhun dar ağacından,
Kurtuluşu olduğunu hiç bilmezdin.
Bilirim babacığım, üzülmemi istemezdin.
Yokluğu toplayıp cebime doldurduğumda,
Acı güllünün dikeni ellerimi kanattığında,
Korkardım evimiz düşecek diye karanlığa,
Seni tüm varlığımla hissederdim
Yakıştıramazdım beyazları sana,
Sen hiç ölme, hep var ol isterdim.
Yerine ben ölürüm senin.
Hayatın gerçeği bu iki gözüm.
Kimsesizlik işlemiş hücrelerime,
Ben doğarken de vardı hüzün.
Yalnızlık mekan tutmuş gözlerimde,
Ben acıyı şerbet diye içtim.
Ruhum ne zaman yere düşse,
Aklıma hep sen gelirdin.
Doğrulurdum, kalkardım ayağa,
Ama bu sefer ben yenildim.
Ne olur affet beni baba.

Sen yüreği büyük adamdın.
Bir dilim ekmeğe sevgini kattın.
Belli etmezdin beni sevdiğini,
Oğul diye diye yoklukta yattın.
Bir gün olsun kendini düşünmedin.
Hayatta hep benim için vardın.
Ben senin umudun, herşeyindim.
Bilsen gurbet ellerde yokluğunda,
Ne güzel kadınlar sevdim.
Şiirlerde yenildim arzuma,
Hep sen mutlu olasın diye,
Çalıştım, kendimi yıktım ama,
Kader hiç gülmedi yüzüme,
Ve hangi sonu yazsam,
Hangi ayrılığı anlatsam şiirlerde,
Sonumu yaşadım, alın yazım gibi,
Ayrılıklar kardeşim oldu şimdi,
Pınarları kurudu kara gözlerimin,
Sen yokluğunda bile yanımdayken,
Ben hep ihanet kokulu gecelerde yittim.
Sevdim tükendim, aşık oldum terkedildim.
İşte vakit geldi zamansızca,
Gidişimi gösteriyor kolunda duran saatin.
Ve ben yenildim bir kere daha,
Bilirim ölümü yakıştıramazsın bana,
Bu gidiş sonsuz bir ayrılığa gebe,
Ardımdan dualarını yolla bana,
Ben bulurum seni yine mahşerde,
Yeter ki sen affet beni baba.





Baba, baba!
Hani ben şiirinin sesiydim ya,
Sustum.
Artık sessiziliğinim mısralarda...