Affetmek Vazgeçmekmiş

Affetmek vazgeçmekmiş ...
Her merhaba deyişinde,
yeni masallar yazar gözlerin yüreğime.


Saatin tik taklarına yerleşen mesafeleri
Hasretin her köşesine süs gibi asılan varlığını,
yokluğunu...
Avuçlarıma dökülen selamını, umutlarımı...
Seni.
Affetmek üzereyim haberin olsun.


Bakışlarına çarpan kanatlarımı kırdın.
Seni yaşayamadığım bir şehirden vazgeçtim dün gece.
Ellerimi hiç bırakamadığım avuçlarını özlemekten
azat etmek üzereyim yüreğimi.
Kaç hayali daha buruşturup atarım çöpe, bilmiyorum
Affetmekten kaçırdığım kaç hayali...


Ayaz olsam bir seni sakınırdım kendimden,
üşütmezdim yüreğini.
Mavi olsam !
Bir sana bir de serçelere gökyüzü olurdum.
Bozulmaya hevesli yeminlerini,
tutmadığın sözlerini,
en sevdiğim rengi affetmek istemiyorum.


Sesini duyamadığım her anım için pişmanlıklarım var,
affetmek istemediğim.
Dilime dolanan her şarkıda adını dinlemeyi,
acınla güçlenmeyi,
bir çift sözle darağacında sallanan dünleri, yarınları
göz yaşlarımla kapatılmış zarfları, sahipsiz ah'ları...
affedip adressiz bırakmak istemiyorum.


Senden vazgeçmekten korktuğum kadar,
korkmadım cesaretten.
cesurum artık dedirme bana.
Ben seni beklemeyi senden çok sevdim.
Bekleyişlerimi ç/alma benden .
Seni affetmeden gel...





30 Mart 2015