Ağaç Kovuğuyum

Kurda, kuşa dam olur kol kanat gererim ben
Dağ başında yaşayan bir ağaç kovuğuyum
Yeşerince dal budak murada ererim ben
Kaynatılır yaprağım şifası olan suyum

Hak yolunda yürüyen dervişlerin otağı
Yalnız kalan aşığın sığınak limanıyım
Dağlarda ceylanların emniyetli yatağı
Cephede düşmanlara ok atan gergin yayım

Uzanıp gökyüzüne sere serpe yayılan
Bir nehir kenarının kocamış çınarıyım
Yaşatmam kavuğumda ne akrep ne de yılan
Gölgemde eğlenenin gönlünün pınarıyım

Kaç bahar kaç kış gördüm sayısını unuttum
Seneleri devirdim sormayın sakın yaşı
Kuşlara aşiyanım sincapları uyuttum
Papatyaya kardeşim kardelenin yoldaşı

Yaprağımı dökünce içime işler ayaz
Beklerim bahar gelsin yeşersin hep dallarım
Suya hasret kalırım çok sıcak geçerse yaz
Ne ulu ağaç derler kimse bilmez hallarım

Sabrım geniştir benim görkemli ve sakinim
İçimden çürüsem de kimseye belli etmem
Geçip giden zamana durmadan artar kinim
Uzun yıllar yaşarım kolayca ölüp yitmem