Ağaç Kütüğü

son bakışımdı sakka kaşına

aynı ağaç kütüğüydü sıradan savan

son elmaydı dalından kopardığım

rüzgar olanca hızıyla salıyordu dalları

anlatırdım anneme mavimtrak çivitleri nasıl topladığımı

o sarp bayırdan koşarak indiğimi

bir gün düşeceksin o bayırdan der çivitlere sevinirdi

bilmezdiki çekip gideceğimi besbelli.

geçen günlerinizin arkasından bakarak

aydınlık günlerden geçip geldiğim

o dökülen yapraklarla eylül sonu

bilmezdim alaycı alakargaların bana güldüğünü

tepeler ve tarlalardan aşarak

bırakıp gelmişim çocukluğumu.

Bilseydim böyle olacağını bu işin

döner giderdim hiç düşünmeden

büyük düşleri tercih etmezdim reyhan kokularına

keşke sorsaydım çelişkimi çobanlara

keşke ateşin közünde ekmek ısıtsaydım

İnsanla dolup taşan bir kenti anlasaydım.

nasıl taşıyorsam o anları ta derinde

şimdi acı veriyor o ayrılıklar

değilmi ki yenik düştüm hayellerime

kökü geçmişe dayanan tüm pişmanlıklar

sana anlatıyor şimdi sessizce...