Ağaçlar

Zeytin rengi saçlarıma yağmur yağarken geceden
Güneşten kovulmuş düş gördüm dalgınlığımda
Ağaçtan kopuyordu her gün bağladığım dilekler
Sen aç bir sabahta sallanıyordun
Kent ağlıyordu...


Akşamların gölgesine düşen gürültüde
Acıdan bahsediyor çocuklar
Kırık günün ardında yaşam
Ay yürüyüşler
Toprağa dolanan tohumların yüzü yok
Ki elimi uzatsam
En yakınımdakiler soluyor önce
Sahipsiz deniz oluyor içim
Tüm korkuları
Sürgün bir solukta denedim
Güzelliğim eskidi

Şimdi

Hangi mevsime sığınsam yabancı değil ağaçlar
Zeytin rengi saçlarıma yağmur yağarken geceden
Biz sessiz bir ölüme benzemekte