Ağıt...

Parmak aralarıma sığınmış yaralı bir gece
Saçlarında ki yıldızlara çatlak dudaklarım dokunsa,
Sanki kuruyup düşecek toprağın diken çakılı koynuna.
Ay'ın görkemi de yetmiyor,
Görüyorsun karanlık çöküyor yine sancılı omuzlarıma.


Oysa;

Kedi kadar ürkektim,
Sen ise okyanus kadar hırçın
Geçmişte biriktirdiğim süslü umutları, paslı iğnelerin ağzına fırlatıp
Çekingen adımlarla sırnaşırken kıyılarına
Ne çok çelme yemişti yüreğim,
Ah! Kelimelerinin sarıldığı çakıl taşlarından.


Sahi hatırlar mısın?

Düş bozması gemiydi lacivert sularında yüzdürdüğüm hayaller
İlk dalganda derinliğine gömüldü,
Tabutuydu küflü yosunlar
Çiçeği soluk midye.

Neden söylemedin?
Bak;
Ölüm ezgisini Çingenelerin ağıtlarından çalıp
Yalanlarla kurulmuş dünyanın düğünüymüş
Gerdeğinde ekilen fakir tohumların
Kürtajı haram...



Ve kumdan iki kalptik işte
Yel savurdu amansız rüzgârın kucağına
Sustuk, puslu bir akşam vakti
Bin bir parçaya bölünürken kelimelerimiz
Kovulduk itilerek
Kimliksiz sevdamızdan
Ki;
Dağ başıydı yalnızlığın saklı adı
Dualarımızla birlikte
Etimizden sıyrılmış ruhlarımızı gömdük.


Şimdilerde hangi sağır serçe gelip konsa nasırlı avuçlarıma
Hüzün bulutları sarılıyor kirpiklerimin ucuna,
İmgesi öksüz bir şiir dökülüyor
Ağzımdan boşalıp
Griye boyanmış sayfalarıma.

Olurda satır aralarında kanama nöbetlerine düşüp
Hayat dilenirsem,
Sözlerimden öpme
Dilinin üzerinde ki merhamet kurşun olur

V u r u l u r um.