Ağladıkça

susuz yazlardan geçtik
her kum tanesine sarılı düşlerden

titrerdik aşktan söz edilince

neylersin...
.....


afyon sarılı düşlerin ardından
uyandığım her sabah
kelepçesiz esarettir gün

şafak türküleri dilimde
dolaşırım dünyayı...

yarına doğacak umutlara gebeydi yüreğim
özlemim,
şiirim
sevdam...

sigaramda harımsın sen
sanadır esrikliğim.

hiçbir ülke taşımazdı kimliğimi
adsız ölümler saklı sokaklarında

-ardında gözü yaşlı analar
namı değer ağıtlar...-

her ağıt içimdeki sızıdır
loy loy...

anne,
hiçbir yüreği tanımaz yüreğim
serkeş dolaştığım yer yüzü
anlamaz kimse beni

anlamlar saklı binlerce özlem yırtar yüreğimi

ve ben aşkın son şiirini yazarım
dağınık saçlarım delilim olur
usulca ağlarım...

-derler ki ağlama;
Yürek acısı gözyaşlarında birikmez...-

öyleyse
Neden ağladıkça küllenirim ben...