Ağladın mı Beni

seninle hiç alakamız olmadığı halde,
bir savaşa el ele yürümek isterdim,
yıkılan düşlerin üzerinden geçip,
öldürdüğümüz duyguları henüz gömmeden
bir sonraki hayal kırıklıklarına uğradıktan sonra
oradan daha da uzağa,
çarpışsın isterdim bakışlarımız...

belki de son bir kez...

belki ağlamalıyız biraz,
yüzümüz kızarmalı,
belki de renk vermeli yüzümüze
eski heyecanlardan arta kalmış utangaçlıklar,
ilk görüşte aşık olur gibi, ilk kez vurulmuş gibi;
ama aslında son görüşte yalnız kalıp, ölür gibi...

yani anlamalıyız biraz;
sıcak...

çok sıcak,
"seni sevmiyorum"
kurşunlarının öpücükleri...

seninle bir mayına beraber basmak isterdim oysa,
hiçbir yere gitmeyelim diye,
kalakalalım isterdim,
hep öyle...

"en mutlu cesetler,
sevdikleriyle beraber ölenlerdir." aslında...

belki bencilceydi tüm bu arzularım,
yani seni de düşünmeliydim; benimle hiç düşünmediğini
ya da belki de tersini; sencilce yaşayıp,
sensizliği cephe edindiğimi...


ama buralar hep açık
ve soğuk,
çırılçıplak,
titrek
kırık,
parça,
eksik
ve
vesaire...

sen gittikten sonra,
bende kalan "biz" gibi,
gittikten sonra sen,
bende kalan "iz" gibi;
biraz ölü, biraz da öldürücü...

oysa seninle ne çok kaybetmek isterdim;
yalnızlığımı...

aslında hep yanlış şeyleri kaybetmişim,
beni biraz ağladın mı?