Ağlama Çağımsın Gülencan

Ben bin defa ağladım
dişlerim zonklayarak
şakaklarıma ateşler saklayarak
kahrolarak
kavrularak...

Zannettiğin gibi değil işte
ağlamak yanağımın ıslanması değildi bende
her damla zehir zemberek
canımı inciterek
gözlerimi kan çanağına çevirerek
kendimi perdeleri çekili odalara kilitleyerek...

Zannınca ıslanan bir çift göz değilim işte
nefeslerim asılarak kirişlere
sözcüklerim sürtünerek neşterlere
ruhumu kaptırarak ölümlere
yar diye sen yerine saklanarak gecelere...

Ağlamak tuzlu suları içmek değil can
gam diliyle ağıt yakmak ardından
derman ummak dert olan yaradan
adın için vazgeçmek aslımdan...

Ben bin defa ağladım
her sözünü gözyaşımla yıkadım
ağladım
sende yıllandım
uğruna dile düşmeyi onurum saydım...

Ağlamak damlalardan ibaret olmadı bende
canıma sevda diye işkence
ipuçları olmayan bir bilmece
ve yangınlar bıraktı avuçlarıma düşünce
tenimi yaraladı yüzümden silince


Ve Ben Yalnız Senin İçin Ağladım
Yağmurlar Adedince!

(değişmez adresten sabaha güzel bir fiil daha)