Ağla/ma Ey Yunus

şehir

yürekleri satılık bu şehrin
kan yüzüyor ortasında
esaretlere alışık yunuslar
yine de gülümsüyorlar hayata
ben böyle aşk görmedim
diyor köşedeki falcı
kan dolu fanus, ondan da yalancı


kan

ellerinde siyah çizgilerle
insanlık kararmış bahtına ağlıyor
ben bir şey yapmadım diyorum
bakın gizliden yunuslar da ağlıyor
siz tebessüm sayın yine de
duygularıyla oynanmamış
bir tek onlar kaldı diyorum
artık kan dökmeyelim


aşk

kırmızı, aşkın rengi
kırmızı, kan rengi
severken insan hayatı kirletti
kanattı boyuna, sevdikçe ağlattı
gülümsedi yunuslar
daraldı okyanuslar
hav/uzlaştık zamanla
küçüldü duygular
kimseye dokunmadı çığlıklar
gülümsedi kaderine
esarette aşklar


kadın

koynuna aldı insanlık
savaşları, kanları, hileli oyunları
saklandı kadınından, gülden ve aşktan
saklandı boyuna, boynunda kemerlerle
b/ağlandı özgürlüğüne, oysa;
z/inciri yüreğinde, esareti beynindeydi
ağladı kadın, aşk ve gül
gülümsedi yunuslar


falcı

incire ve zeytine yemin olsun ki;
hiçbirimiz bunu haketmedi
kadınlar ve güller gülmeyi özlediler
yunuslar ağlamayı
hepsi de bir eğlence masalının
karikatürüydüler
biraz palyaçoluk sürdüler gözlerine
maviye boyadılar saçlarını
dudaklar kırmızıya boyandı yine de
öptükçe onlar hayatı gözlerinden
kanadı hayat ellerinde
ilk defa falcı doğruyu söyledi
ağladı fanus talihsizliğine


gül

haydi gül dünya
yer aç toprağından
umuda, fidana ve insana
yaklaş ey kadın, sokul erine
ağla/ma sen de ey yunus!
ağla/t/ma haline
fırsat verme artık, ne olur
sevgiyi ve merhameti esirgeyene
ümitsizliğin eceli olsun her damla
havuzlar karışsın okyanusa

kehanet

mutlu olmak için
bir falcıya hacet yok diyorum
fanusta kan aramak beyhude
gül, kadın ve aşk
bu şehrin kanıydı tarih boyunca
b/aşka nedenler bulup
havuzlarda can arama
sadık adamlar dururken
yüreğimi sonu savaşla biten
bir masala s/atma!

yunus!

ağla/ma ey yunus!
biz kehaneti olmayan
sayılar gibiyiz
birer birer gelir
b/öldükçe sahiplerimiz
tebessüm edip gideriz
sayılar yalan olsa da
gerçektir gülümseyişimiz
haydi gül yeniden
ağla/t/ma sen de!