Ağlamayı Unutan Adam

Bir söz vardır halk arasında,
''Erkekler ağlamaz ''diye,
Sözü söyleyen halt etmiş,
Bak ağlıyordu bir erkek işte.
Ne zaman o sözü duydu,
Ağlaması kesildi birden.
Ağlamak istiyor,
Fakat ağlayamıyor,
Çünkü o artık ağlamasını unuttu.
Alıp batırsanız imbalı etine,
Sürseniz en acı biberleri diline,
Girsniz tekme-tokat kendine,
Ağlatamazsınız o'nu,
Ne eti hissediyor imbalı,
Ne dili tadıyor acıyı,
Tekme-tokat işlemiyor artık vücuduna,
Ağlatamazsınız hiç uğraşmayın boşuna.

Bilirmisiniz ki;bu adam önceleri nasıldı,
Önceleri bilmezdi gülmesini ağlamaktan,
Nerede görse bir yavru aç kuş,
Gözleri dolardı insanlığından,
Ne zaman duysa bir feryat,
Koşardı ağlayarak feryat evine,
Hiç gülmek nasip olmamıştı,
Acıları dertleri dost bilmişti kendine,
Yufka yürekliydi,
Aynı zamanda da duygusal,
Hareket etmezdi içgüdüsüz,
Sanki acıları haber verirdi birileri kendine,
Gözleri dolardı,
Diken diken olurdu tüyleri,
Sanki duracak gibi kalbi,
Yani hep ağlar görürdük kendisini.

Artık ağlamıyor,
Gülmesini bilmediği gibi,
Es geçiyor bütün acıları,
Sanki gözleri görmez gibi.
Kulakları duymaz,
Tüyleri diken diken olmaz,
Duyguları harap,
Kalbi yaşama yorgun,
Yaşamak kimin umurunda der gibi.
Evet unuttu ağlamasını,
Nezaman duysa bu sözü,
''Erkekler ağlamaz''sözünü
Yere yığılır birden,
Put kesilir bedeni,
Ağlayamadığından olsa,
Kan çanağına döner gözleri.
Bıçaktan keskin,
Ateşten daha yakıcı,
Balyozdan daha kırıcı,
Olur bu erkeğin sözleri.

Unutmayın,
Yeri geldiğinde,
Erkeklerde ağlar bal gibi.
Nasıl gülmesini biliyorsa,
Ağlamasınıda bilir insan,
Yaratılışın bir gayesi bu,
Varsa eğer insanın içinde ateş,
Bilir bunu suya döndürmesini.
Unutmayınki bu adam,
Ağlayamaz artık,
Yitirmiş artık yaşama sevincini.