Ağlamıyorum Gözüme Şiir Kaçtı

dört heceli iki dizeli bir şiirdi
üstelik ünlüde değildi şairi
aşk diyordu şiir
birde özlem
ikiz çocuklar gibi aynı göbek bağının tuttuğu
birbirinin sancısını hisseden

ilk okuduğumda haybeden yazılmış diyordum
nedir ki;
iki cümle
birde kafiye

sonra sonra öğrendim,bildim
ağlamayı şiirlerde
bazen de güldüm
çoğu zaman hüzün bastı
kimi zaman efkar
ama hep buğulandı gözlerim


yazmayı öğrendim sonra
harf harf giydirdim şiiri
kıfayetsiz kaldım
bazen kıyafetsiz
çırılçıplak tümcelerim




'yılmadım yazdım,yorumladım yazdım
bıkmadım,usanmadım yazdım
yerildim daha çok yazdım
ne kadar çok yazarsam yazayım biliyordum,azdım.'


...ve bir gün sen bana gelmek için gittin
gitme dedim sana sevgilim
gittin.
şiirsiz kaldım
şimdi martıların kanatlarına tak imgelerimi
mantar tıpalı şişelerle at denizlere
Kız Kulesi'nin eteğinden toplarım gönderdiklerini
as bir bulutun kuyruğuna
şehrimde çiselesin
ben şemsiyesiz kalayım
ipsiz uçurtmalara bağla,yaldızlı olmasın kağıdı ama
ya da en iyisi sen gel sevgilim
şiirlerde birlikte ağlayalım

yokluğunda karın tokluğuna şiirler okuyorum
katık olup sensizliğe daha bir batıyorlar içime
mezesiz kalmış meyhane gibi loşlaşıyor ışıklar
İstiklal bile daha az kalabalık sanki
yada
benim tüm kalabalığım sen olduğun için mi bu ıssızlık,bilmiyorum.


şiir diyorum şiir
benim sende bulduğum
senin bende kaybolduğun
aşk gibi birşey


bir ömre yazılsın şimdi şiirler
hem bir ömür nedir ki yanında
gözlerimi kapattım
açmaya korkuyorum


ölüyorum yokluğunda
gömün diyorum beni şiire
dört hece iki dize atın üstüme