Ağlar Çocuk Yanım

// Z/amansız gelen her sevdanın izi derin olur.
Yüreğinden dirhem dirhem kopar et.
Yarası çürür, kurumaz bir türlü irin olur. //

Evveliyatı hatırlanan yılların
Saç örgülü ağlamalarından
Topuklu ayakkabı ağrılarına terfi ettiğim andan beri
İnceden yüreğime sızan azabı can eyledim.

Kuşandığım her sevda biraz özlem kokardı ya
Adına hasret der geçerdim.

Şimdi isyan taşıyor köşe kapmaca oynadığım dağarcığımdan.

Bildiğim tüm lanetleri sıralıyor dilim ardı sıra
Ne hikmetse dönüp dolaşıp buluyor beni
Dillenen tüm azaplar.

K/ayıp ruhların inlemelerine
Göz yumup, kahroluyorum.

Sensizliğin n/arını sarıyorum umut yoksunu bakışlarıma
Yetmiyor,

Yavaş yavaş donuyorum
Kör akşamların fersiz sabahlarında...

Bir kutu enfiye sarhoşluğunu dolayıp başıma
Derin mezarımın
İsimsiz başucu taşında
Doğum hanemin karşısını da boş bırakıyorum.

Vakur gözlerin
Sessiz ölümlerinin yazılmaz tarihi biliyorum.

Kendi ellerimle gömüyorum gözlerimi...

Çünkü;

Git gide küçülüyor varlığım
Önce sen yitiyorsun
Ardından sevdam

Zihnim mi?
Zihnim can çekişiyor hayalini canlı tutmak için hala.

Tükeniyorum...

Bir gayret tutunacağım derken
Kayıyorum dileklerimi astığım yıldızların peşi sıra.

Çok acı;
Fark edilmiyor bile yokluğumuz,

Kayıp ilanımız
Ölüm ilamına dönüyor neden sonra.

Elimde kalan saç örgülerime bakıyorum,
Bırakıp kaçıyorum büyüyen yanımı bir sohbet masasında,
Masallara sığınıyorum yaşatmaya çalıştığım çocukluğumla.

Dizlerimin yerine kanayan benliğime bakıyorum,

Ağlayamıyorum...




Mayıs'2009 Aydın...