Ağlatma Kalemimi

hasretin değil,her gece kapımı sen çalmalıydın
yokluğun değil,her sabah gözümü sen açmalıydın
bakarsın bende yıldızlara karışır kayarım birgün
sen benim dünlerim değil,yarınlşarım olmalıydın
sayende uzadı sakalım her gün acıya
sen benim gözümdeki ferimi aldın
kaça böldüysem kederi yine de olmadı
oysa yaprağı vardı gülün,ama sen dikene sarıldın

yorgun akşamalarda aslan gibi yüreğimiz
şeytan sofrasında dostça muhabbetimiz
hüzünleri bile bahara çeviren gülüşlerimiz vardı
ve bir de bizi biz yapan değerlerimiz
savaşmayı biliyordun ama yine de kaçıyordun
hani inadına yaşamaktı hayat niye susuyordun
farkında değildin oysa gitgide tükeniyordun
ey okyanusları geçen adam,bir kaşık suda boğuluyordun

hani insan bir kere ölürdü ya
sen beni binlerce kez öldürdün
hani seninle birlikte ölürüm diyordun ya
işte sen toprağa yalnız gömdün
belli ki senin de nemlenmiş,puslanmış gözlerin
hani bir dokunsalar ağlayacak kadar içlisin
kim bilir nasıl yanıyor, acıyordur için
yangını bilirim,bilirim yangınını yanan bir için

sen ki darağacına asmışsın tüm düşlerini
tebessümün bir gitarın en ince teline takılmış
unutmuşsun askıda çoktandır giymemişsin sevgini
umudun sanki bir kravatın düğümüne dolanmış
güneş hergün yeniden başlamak isteyenler için doğar
baharlar her mevsim boşuna mı gelir sandın
bazen yağmur hayata bir ceylaının gözlerinden akar
şimdi biraz düşlün. acaba sen hayatta ne yaşadın