Ağlayan Çocuk

ip atladığımız çağlar
vardı bizim
taş kesilen sokaklar,
arnavut kaldırımlarına
kapaklandığımız.

ne zaman geldik
biz bugüne?
anlamadım...

çocukken dinlediğimiz
peri masalları bunlar...
eller çenemizde
şimdi dinliyor sanki birileri
bizimkini de...

hayaletlerin gezdiği
boş sokaklar
terkedilmiş kasabalar...
dönemediğim

seksenlerden kalma bir apartman
sıvası dökülmüş
boyası kabarmış
çalıyor zilleri ve kaçıyor
ardından birileri...

açıp kapısını
süzülürüm içerisine
kulağımda fısıltıları
geçmiş günlerin

naylonu serili yatağında
bir çocuk var
odamın...
çocuk oturuyor
yatağında,
ağlamaklı gözler...
yanaşıp kenarına
okşuyorum saçını...
bilmem neden ağlıyorsun
yine bu akşam.

sana söz çocuk
geçecek bugünler,
ama üzüleceksin...
bir gün dönüp yatağına
ağladığın günleri,
sen de özleyeceksin.

03.08.2012