Ağlayan Hıçkırıklara Lanet

kimsesiz bir hıçkırıgın yorgun bedenimden ,
gözyaslarımla süzülüşünde kaybediyorum kendimi..
acının dorugunda ,
sesimin çıkmadıgı öyle bir anda,
sendeliyorum...
kulaklarımdan sesin, ellerimden kokun ,
dokunusunda masum korkularımın esiri..
ağlıyorum...
öylesine özlüyorum,
yıllara meydan okuyan müptelam gözlerini...
acıya gülümseyen dudaklarını özlüyorum...

geceye ses veriyorum karanlıktan carpıp dönen yüreğime...
umudum kalmıyor ,
vaktin çoktan seni geçtiği bu gecede...
ve yaşamıyorum aslında bu bedende...

gözyaşlarım yere her düşüşte ,
bir okyanus heyulası...
bir kara kalem savaş...
ya da bir...
bir ...
ölüm !..
sensizlikte...

bakamadıgım gözlerinden süzülen,
sevip öpemediğim her yaşa,
ve defalarca lanet okurcasına hayata,
ve kahredercesine hoyrat parmaklarımdan akan her kanda,
kalkıp ,çıkıp gelemiyorum ya sana!...
lanet olsun benim aşkıma!

hıçkırıklarımın kimsesiz yüreğimden,
kan kokusuyla birleşip dünyaya her karışmasında,
isyanımı bastırırcasına,
sus sabret edalarına,
ağlıyorum duyabilir tüm dünya!...

ve tak'ati kalmamış bu canıma,
kahrolası bir Antalya akşamında,
damardan votka veren bu kahpe dünyaya,
lanet ediyorum...
sessizliğe gömülmüş cıglıklarımda kaybolmuş,
hıçkırıklarımla...

ve aşkın sonsuzlugunda,
acı içinde kavrula kavrula...
koca bir okyanusun susuz kalısında,
ağlıyorum,
yüreğime akan sensizlik yaşlarıyla!...