Ağlıyor Kadın Adam ve Çocuk

Kadın; ağlıyor;

Başını yere gömercesine hıçkıra hıçkıra -belli ki sevgilisi-

Ve bir adam;

Hüznün girdabında boğula boğula -belli ki arkadaşı-

Ve bir çocuk;

Kadının eteğine tutuna tutuna -bin yıldır babasız kalan-

Kadın… Adam… Çocuk…

Ve çocukla beraber mahallenin bütün çocukları

Gözlerinden -iki demir bilye gibi ağır- gözyaşları damlıyor yere

Kadın… Adam… Çocuk

Ve çocukla beraber mahallenin bütün çocukları

Terk edilmiş bebekler gibi ağlıyoruz; yanarak-yıkılarak

Yağmurlar birikiyor gözlerimizin göğünde

İçimizi çeke çeke canımızı damlıyoruz yere

Dudaklarında bağdaş kurup oturan

Ve yaşamak kadar güzel olan o son gülümseyiş

Öksüz kalan aşk… Yarım kalan düş

İçimizde ayrılıkların dayanılmaz hasreti

Dudaklarımızda “Çav Bella” -en çok sevdiği şarkı-

Kadın… Adam… Çocuk

Ve çocukla beraber mahallenin bütün çocukları

Kirpiklerimizi kuşkanadı gibi çırpa çırpa

Daha dün, yaşamak kadar güzel gülen

Bir yoldaşın ölüsünü

-dudağında ince ve alaysı bir gülümseme var gibi hala-

Yağmur bulutlarının üzerine kaldırıyoruz

Her yağmur damlasında

Başımızı göğe çevirip hatırlamak için gidenleri…

Yorgunum… Ah, evet!

Ölenleri omuzlamaktan ve ağır bir yük gibi taşımaktan anılarını

Üzgünüm… Ah, evet!

Kadın… Adam… Çocuk

Ve çocukla beraber mahallenin bütün çocukları gibi…

Hüzünlüyüm… Ah, evet!

Ölgün sarı yapraklar… Ve yapraksız dallar gibi

Tepeden tırnağa sonbahar olacağım bu gün

Yağmurlar kuşanacağım

Gidenlerin saçına… Yüzüne… Ve ellerine damlayıp

Paydos zilinde dağılan çocuklar kadar çok her bir yana dağılıp gideceğim…

Mayıs 2019