Agrin

Elma kokusuna koşuyor bedenim

bedenim ki sesime büyük geliyor

yapışıyor tensizliğime avaz yangını çığlığım

gölgem düşmek üzere, savunmasızım kendime

bir ip göğe uzanıyor beşiğinde, ruhumsa boğuluyor derin nehirlerde

kolsuzum acımasız bir savaşta

her adım/da inanç yaşlarımı yakıyorum

göğün sesine çarpıyor cesetlerim

soluk benizli atların saçlarına örgülenmiş içimin acısı

suyun sancısında yıkıyorum nefesimi

kustukça insafsızlığını dünya, pul pul dökülüyor derim

yüreğim yangın duvarı, tutuşuyor toprak ağrısı her dokunduğumda

kayalıktaki çığlıklar üryan bir boşlukta kalbimi kemiriyor

düşüyor uçurumdan sesimin yankısı

uçurumlar uçurumlar ki kan gülü

hangi tene değse ağıt matemi dikiliyor üstüme

üstüm ki elma kokusu, ecel gömleğini geçiriyor bedenime

vahşetin rengine isyan ediyor son nefesin gölge/siz/liğinde sesim

ellerim ki geride kalan karanlığın yüzünü dikiyor

yırtıp tüm ölümlerin kokusunu gömecek bir yer arıyor gözlerim...