Ah

Sessizce vazgeçtin benden.

Terkedilmiş bir şehir gibi,

Günden güne çoğaldı kimsesizliğim.

Ne aşkın azaldı,

Ne de payıma düşen acılar.

Bu gidiş,

Sırtıma saplanan hançerindi.

Kanatıyordu.

Sızlatıyordu,

Acıtıyordu solumu.

Neyse...

Yaralarımı,

Geceleri gözyaşlarımla temizledim.

İçimi ısıtan sevgine inat,

Gözlerin ne zaman aklıma düşse

Gidişinin ayazında titredim.

Solumda seni büyütmemin cezası,

Gözlerime kesilmişti.

En acısına şahit olan,

Gözlerimdi...

Yollar tozlu ve dikenli,

Ne attığım adımı görüyor,

Ne de yolumu biliyordum.

Mülteci gibi,

Hüznü yıllardır solumda taşıyordum.

Hani maviyi çok severdin ya,

Ondandı yüreğimin mavisini söküp gitmen.

Ondandı yüreğime karanlığın çökmesi.

Evvelden beri bir ışık,

Bu karanlıklardan kurtulacak bir yol arıyorum da,

Senden öteye çıkamıyorum.

Suskunluğum bulaşmış her yanıma.

Seni soranlara,

Hala bir cevap veremiyorum.

Gidişini bir başkasına anlatamadım.

Sen denildiği zaman,

Ölüden bir farkım kalmıyor.

Gülüşüm kabusa,

Yatağım mezara dönüyor...

Kalbim,

Zamanın işlemediği bir anda takılı kalmış,

Ve öylece duruyor...

Kalbim,

Saf duygularını sana hibe etmek için,

Yarınlarımı da, uğruna helak etmiş...

Bir ömür sana ahım,

Bana da ölüm değmiş...