Ah Be Sevgili

merhaba sevgilii
yine yalnızlığı kuşanan yokluğunun gecelerinden yazıyorum sana
uykusuzum herzaman olduğu gibi
bitmek bilmeyen bir yorgunluk var yüreğimde
uçurum kondu bu gecede kalemimin dilinden
bu neyin inadıydı anlamadım ki
varmıydı sevdamızda şarkıları susturmak
varmıydı mesafelere ayrılığı da eklemek
neden gittin ki sevgili
ben dememiş miydim gidersen bu şehir susar diye
ben dememiş miydim susarsan bu şehir ağlar diye
söylesene sevgili
hangi ayrılık kılıçlarını kuşandı da götürdü seni yalnızlığına
ah be sevgili
ben sana anlatmadım mı rüzgar kayayı götüremez diye
ben sana söylemedim mi hiç kimse sevgimize karşı koyamaz diye
neden pes ettin ki bıraktın beni geçmişinde
ah be sevgili
istanbul mu kaldıramadı seni
yoksa yoksa yüreğin mi kaldıramadı bu şehirden de büyük sevgimi
hani gelicektin buraya
hani hep şiirlerimde bahsettiğim martıların seslerini dinlicektik seninle
hani müzeleri gezicektik seninle
ah be sevgili
biz karar vermemiş miydik senin kadar güzel olan bu şehirde aynı nefesi almaya
şimdi sen gittin bense bittim
bittim be sevgili ben bittim
kaç şarkılar eskittim yokluğunun serinliğinde
kaç yürekler tükettim sensizliğin gecelerinde
ah be sevgili
bizim üç eylülümüz vardı nefes kesen heyecanlanmalarla buluşmayı beklediğimiz
sabahın yedisinde çiçekci arayışımız
saatlerce bir saat kulesinin önünde bekleyerek yüzlerce kez tur atışımız
ah be sevgili
bizim hiç bitmemesini istediğimiz bakışlarımız vardı
ve hiç çektiremediğimiz fotoğraflarımız
neden be neden sevgili
neden çekip gittin ki
biz sevmemişmiydik birbirimizi